کوئِنتین جِروم تارانتینو (Quentin Jerome Tarantino) زاده‌ی ۲۷ مارس ۱۹۶۳ در ناکسویل، تنسی، ایالات متحده‌ی آمریکا، کارگردان، بازیگر و فیلمنامه‌نویسی است که برنده‌ی جایزه‌ی نخل طلایی بهترین کارگردان، هنرپیشه و همچنین برنده‌ی جایزه‌ی اسکار بهترین فیلمنامه شده است. وی در ابتدای دهه‌ی ۹۰ با ساخت فیلم‌هایی با ساختار غیرخطی و پست مدرن و به تصویر کشیدن خشونت تصنعی، به شهرت رسید. وی را کارگردان دی‌جی می‌نامند. دلیل این نام نیز بخاطر نحوه استفاده وی از موسیقی برای خلق صحنه‌های خاص در فیلم‌هایش است.

تارانتینو از همان ابتدا به هنر و صنعت سینما علاقه‌ی بسیاری داشت؛ وی همزمان با یادگیری بازیگری، در یک مرکز اجاره‌ی فیلم نیز کار می‌کرد. فعالیت تارانتینو در دهه ۱۹۸۰ و زمانی که فیلم آماتوری «تولد بهترین دوستم» را به نگارش درآورد و کارگردانی کرد، آغاز شد. فیلمنامه‌ی همین فیلم بود که پایه‌های شکل‌گیری فیلمنامه‌ی بعدی‌اش، یعنی «عشق حقیقی» را شکل داد. در اوایل دهه ۱۹۹۰ تارانتینو کار خود را به عنوان فیلم‌ساز مستقل آغاز کرد و فیلم «سگ‌های انباری» را ساخت. فارغ از نوع فیلم، مجله‌ی امپایر این فیلم را «خارق‌العاده‌ترین فیلم مستقل تمام اعصار» نامید. پیشرفت تارانتینو با ساخت فیلم بعدی‌اش «داستان عامه‌پسند» در سال ۱۹۹۴ سرعت بیشتری به خود گرفت. این فیلم نه تنها از نظر تجاری توانست موفقیت بسیاری کسب کند، بلکه آن را یکی از بهترین فیلم‌های تاریخ نیز می‌دانند.

فیلم‌های بعدی او به ترتیب «جکی براون»، «بیل را بکش ۱ و ۲»، «ضد مرگ»، «حرامزاده‌های لعنتی»، «جنگوی آزادشده»، «هشت نفرت‌انگیز» و «روزی روزگاری در هالیوود» هستند.

برای شناخت سینمای تارانتینو باید به دو نکته‌ی اساسی که بنیان‌های زیبایی‌شناسی فیلم‌های او عملاً از آن‌ها ریشه می‌گیرد، توجه کرد؛ اول خصلت‌های دوره‌ای که فیلم‌های او در آن ساخته و اکران شده‌اند و دوم زندگی او. به‌طور کلی سینمای تارانتینو را نقطه تقاطع دو خط می‌دانند؛ اولی خط فیلم نوآر کلاسیک و دومی خط فیلم‌های جریان‌ساز داستانی و عامه‌پسند.